NATURALNE ZAPYLANIE KOPPERT

Korzyści płynące z naturalnego zapylenia:
 

  oszczędność kosztów pracy
  lepsza jakość owoców
  zwiększona produktywność
  proces zapylania jest mniej zależny od warunków atmosferycznych lub
  zapylaczy występujących naturalnie na danym terenie
  mniejsza ilość pyłku w szklarni to lepsze warunki pracy

W uprawach owoców, dobre zapylanie jest niezbędnym warunkiem dobrych plonów. Możemy to zadanie pozostawi naturze do wykonania i czeka na efekty... Znacznie lepsze wyniki daje świadome wykorzystanie do tego pszczół lub trzmieli.

W uprawach pod osłonami i na mniejsze powierzchnie polecamy ule NATUPOL SMART oraz  NATUPOL, a do upraw sadowniczych i warzyw polowych - potrójne ule TRIPOL 

 

---

Tylko odpowiednio umieszczony ul daje gwarancję skutecznego zapylenia.

• Najlepiej ustawić ule na poziomej platformie (pochylenie może spowodować wyciekanie pożywki).
  
   

• Należy upewnić się, czy otwory wylotowe uli stojących na tej samej półce skierowane są w różnych kierunkach.
• Po umieszczeniu ula we właściwym miejscu należy pozostawić trzmiele na co najmniej 30 minut, by się uspokoiły. Potem można otworzyć wlot
• By zapobiec ucieczce robotnic, otwory wylotowe ula należy w miarę możliwości otwierać tylko wtedy, gdy wietrzniki szklarni są zamknięte.

Warunki środowiskowe

• Trzmiele zapylają najskuteczniej w temperaturach 8-28°C, 50-85% RH
   

 

 W razie konieczności należy zapewnić dodatkową osłonę przed słońcem, na przykład umieszczając przy ulach płyty styropianu.

Co to jest zapylanie?

Zapylanie polega na przeniesieniu pyłku z pręcików na znamię słupka. Pyłek przenoszony jest gównie przez wiatr (w przypadku roślin jednoliściennych i iglastych) oraz przez owady (u roślin kwiatowych są to przede wszystkim pszczoły, motyle i ćmy). Zapylanie może odbywać się także za pośrednictwem wody i kręgowców, np. myszy, nietoperzy czy ptaków (np. kolibrów).

Zapylanie może zachodzić zarówno w obrębie pojedynczego kwiatu, jak i miedzy rożnymi kwiatami znajdującymi się na tej samej lub na rożnych roślinach - w zależności od specyficznych właściwości gatunku.

Dlaczego zapylacze odwiedzają kwiaty?
 

Wszystkie organizmy zapylające, zarówno owady, jak i kręgowce, odwiedzają kwiaty, by zdobyć nektar i pyłek. W trakcie takiej wizyty pyłek przyczepia się do ciała zapylacza i może zostać przeniesiony na znamię słupka tego samego lub innego kwiatu.

Tak właśnie dzieje się w przypadku trzmieli. Budowa ciała tych owadów, tak jak i innych pszczołowatych, pozwala na magazynowanie zebranego pyłku. Na tylnych odnóżach trzmieli znajdują się koszyczki. Owad odkłada do nich pyłek, który osypał się włoski okrywające jego ciało. Zebrany w koszyczkach pyłek nie nadaje się do zapylania. Do tego celu odpowiedni jest jedynie sypki pyłek znajdujący się na ciele trzmiela.

Dlaczego właśnie trzmiele?
 

W porównaniu z innymi owadami zapylającymi, na przykład pszczołami miodnymi, trzmiele są bardzo wydajne. Przede wszystkim są one szybkie (w ciągu minuty mogą odwiedzić dwa razy więcej kwiatów niż pszczoły). Z uwagi na swoja wielkość trzmiele mogą tez przenosić stosunkowo ciężkie ładunki, co umożliwia im odbywanie długich lotów w poszukiwaniu pożywienia. Dzięki swoim rozmiarom maja one tez możliwość lepszego kontaktu z pręcikami i słupkami kwiatów niż mniejsze owady.
 
Ponadto trzmiele maja stosunkowo małe wymagania odnośnie do warunków, w których pracują. Lepiej niż pszczoły radzą sobie w szklarniach i tunelach, a także innych pomieszczeniach zamkniętych. Trzmiele wykazują aktywność w stosunkowo niskich temperaturach (ok. 10°C) oraz przy słabym oświetleniu. Nawet silny wiatr i mżawka nie powstrzymują ich przed wykonywaniem swojej pracy.
 

Kolejna istotna zaleta trzmieli jest brak systemu komunikacji. Pszczoły informują się wzajemnie (tzw. ‘taniec pszczół’) o istnieniu atrakcyjnego źródła pożywienia poza uprawa, która maja zapylać. Skutkiem tego możne być masowe opuszczenie uprawy. Trzmiele nie rozwinęły takiego systemu. Nawet jeśli pojedyncze trzmiele znajda źródło pożywienia w innym miejscu, nie poinformują o tym swoich towarzyszy. Pozostałe trzmiele będą wiec nadal pracować w obrębie uprawy, w której są potrzebne.
 
Inna cecha stanowiąca o przewadze trzmieli nad pszczołami jest to, ze owady te nie przywiązują się do jednego obszaru uprawy, co jest szczególnie istotne w uprawach sadowniczych. Trzmiele przelatują na inne drzewa częściej i chętniej niż pszczoły. Dzięki temu dochodzi do zapylania krzyżowego, często niezastąpionego w przypadku upraw sadowniczych (zwłaszcza jeśli do zapylenia niezbędny jest pyłek innej odmiany, tzw. „zapylacza”).