Ziemiórki – owady z rzędu muchówek – wyrządzają niewielkie szkody dużym, zdrowym roślinom. Problemy stwarzają w uprawach sadzonek. Szczególnie uciążliwej walki z nimi należy się spodziewać na plantacjach poinsecji (wilczomlecza nadobnego), paproci, eustomy, innych roślin ozdobnych oraz pieczarek. Ziemiórki preferują ciemne i wilgotne miejsca, bogate w substancję organiczną. Występują w szklarniach i pieczarkarniach na całym świecie.
Cykl życia ziemiórek rozpoczyna się od jaja, przechodzi w następujące po sobie cztery stadia larwalne, poczwarkę i postać dorosłą. Dorosłe muchówki mimo swoich niewielkich wymiarów – do 5 mm długości – mają charakterystycznie długie nogi. Samice składają jaja w podłoże, w pobliżu korzeni. Wylęgają się z nich beznogie larwy, z wyraźnie zaznaczoną puszką głowową. Populacja może rozwijać się przez cały rok pod osłonami, lub w ciągu wiosny i lata na zewnątrz.
Ziemiórki powodują szkody bezpośrednio oraz pośrednio. Bezpośrednie uszkodzenia wyrządzają larwy, które nadgryzają korzenie, a późniejsze stadia nawet łodygę. W sposób pośredni szkodzą larwy będące wektorami wirusów, nicieni i zarodników grzybów. Larwy poruszają się bardzo wolno, dlatego zamieranie roślin jest lokalne.